TRANSFORMATION OF BIO-PATTERN TO POLY-PATTERN AS A BASIC DESIGN STUDIO EXPERIENCE

Aim: The aim is to evaluate the learning outcomes of the course of studying the transformation of bio-patterns to poly-patterns and to conduct research on the producibility level of generative design. Method: The research method involved observation of compliance of final product to research objectives, the attainability level of the gains targeted during the process, and questionnaire survey which was applied to 50 students. Findings: The research conducted on an experiment related to producibility level, in accordance with the “low technology-high thinking” approach, showed that generative design can be developed qualitatively by repetition of unit forms, through hands-on learning. In design process, where shifts were made between different scales, from form to pattern, it was concluded that the creativity and the fine-motor function of most of the participants had improved. Results: It was observed that the development of generative design with no technology but through brain-hand coordination was effective for the students at the first semester of their education, in terms of developing their skills and creativity. The exercise that support the experimental learning, contributed to combine the information and practice for developing the achievement of connecting the parts as a whole.

Keywords: Bio-Pattern, Poly-Pattern, Generative Design, Basic Design Education, Architectural Design Education

Doi: 10.17365/TMD.2019.1.2

Amaç: Bildirinin amacı temel tasarım 1 stüdyosunda biyo-örüntülerin poli-örüntüye dönüştürüldüğü çalışma sürecinde ve sonucunda elde edilen eğitim kazanımlarının değerlendirilmesi ve üretken tasarımın bu aşamada üretilebilirlik düzeyine dair bir araştırma yapılmasıdır. Yöntem: Araştırma yöntemi çalışma sürecinin gözlenmesi, sonuç ürünün çalışma amaçlarına uygunluğunun ve süreçte hedeflenen kazanımların elde edilebilirlik derecesinin değerlendirilmesi ve 50 katılımcıya uygulanan anket verilerinin tartışılmasından oluşmaktadır. Bulgular: Katılımcıların neredeyse tamamı çağdaş tasarım yaklaşımlarına dair bilgi ve deneyim elde etmiştir. Çoğu öğrencinin birim formların tekrar ve benzerliğiyle üretken bir tasarım gerçekleştirebildiği, beyin-el koordinasyonu aracılığıyla yapılan çalışmanın el becerisine katkı sağladığı görülmüştür. Katılımcıların neredeyse tamamının form ilişkileri ve doku arasındaki ölçek geçişlerinin uygulanması aracılığıyla, yaratıcılığı harekete geçmiştir. Çoğu öğrenci grup içerisinde ve/veya yürütücülerle birlikte yaşanan tartışma ve sorgulama ortamının öğrenme sürecini desteklediğini belirtmiştir. Sonuç: Eğitimin ilk yarıyılında “düşük teknoloji-yüksek düşünce” ekseninde üretilebilirlik düzeyine dair deney sonucunda, poli-örüntünün nitelikli biçimde üretilebildiği görülmüştür. Katılımcıların üretken tasarımı beyin-el koordinasyonu aracılığıyla geliştirmesinin verimli olduğu gözlenmiştir. Deneyimle öğrenmeyi destekleyen uygulama, bilgi ile üretimin birleştirilmesi ve parçaların bir bütün olarak bağlantılandırılması kazanımlarına katkıda bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler: Biyo-Örüntü, Poli-Örüntü, Üretken Tasarım, Temel Tasarım Eğitimi, Mimari Tasarım Eğitimi

Doi: 10.17365/TMD.2019.1.2

Page Range: 23-51