UGLINESS” IN THE ONTOLOGY OF ARCHITECTURE AND PURSUIT OF “UGLY” IN DESIGN OBJECT

The representations of objects that based upon aesthetic concerns are generally influenced from the idealization tendency of Classical Period. The concept of “ideal” which is one of the main pursuits of philosophy since Platon, defined by many philosophers as “good”, “beautiful” etc., and mostly attributed to the “supreme”. This tendency also can be observed in definition of architecture. In Classical Period when architecture was firstly defined as a “concept” beyond just being a shelter, it was a pre-eminent object and belongs to the supreme one. However, this pursuit also leads to the contrary concepts against. Dealing with the “ideal” leads to the “nonideal” which means “bad”, “ugly”, etc. in both theoretical and representative ground. However, the most excluded one among these “other” concepts is the “ugly” in terms of architectural theories. The aim of the study is analyzing the concept of ugly on the hypothetical ground of architecture instead of an objective description. Firstly, the existence and definition of “ugliness” in design object will be analyzed briefly to introduce to “ugly”. Secondly, this existence in ontology of architecture will be discussed on the conceptual and objective ground. To achieve this aim, Eisenmann’s definition of ugly in architecture will be used as the main source by referring his analysis the relation between concepts and products in architecture, In conclusion, by referring to Alex Maymind’s article “Still Ugly After All These Years: A Close Reading of Peter Eisenman’s Wexner Center”, the project of Wexner Center will be reinterpreted through the qualitative representation of ugliness in architecture.

Keywords: Ugliness, Pre-Eminent, Ideal, Peter Eisenmann, Wexner Center

Doi: 10.17365/TMD.2015511332

Nesnelerin estetiğe dayalı temsili Klasik Dünya’nın “ideal”leştirmeye dayalı aklının etkisinde gelişmiştir. Platon’dan beri, düşüncenin baskın arayışlarından biri olan “ideal” kavramı, sonrasında pek çok düşünür tarafından da “iyi”, “güzel”, “ahlaklı” vb. olumlamalarla tarif edilmiş hatta “yüce” olana atfedilen bir özellik olmuştur. Benzer bir yaklaşım, mimarlığın tanım ve temsilinde de okunabilir; mimarlık da barınak olmanın ötesinde bir kavram olarak tanımlanmaya başlandığı Klasik Dünya’da “seçkin” ve “yüce” olana ulaşma temsillerinden biri olarak nesneleşmiştir. Ancak bu arayış, beklenildiği üzerine kendi ötekisini oluşturur. İdeal olan ile hesaplaşma, düşünce ve temsil düzleminde ideal olmayanı, yani “kötü”, “çirkin” ve “ahlaksız”ı doğurur. Bu kavramlar arasında en dışarıda bırakılanı ise niceliksel temsilinin tanımsızlığı ve “karşıtının” gücü sebebiyle “çirkinlik” kavramıdır. Bu çalışma, niteliksel bir yaklaşımla, kendini “seçkin” olanda tanımlayan mimarlığın ontolojisinde “çirkin”i, tanım ve temsil düzleminde arayacaktır. Öncelikle, “çirkin” ile tanışmak amacı ile çirkinin tasarım nesnesindeki yeri ve tanımı kısaca incelenecek, sonrasında mimarlığın ontolojisindeki yeri, kavramsal ve nesnel boyutta tartışılacaktır. Çalışmanın amacı mimarlıkta çirkinlik kavramının kuramsal bir analizi olup, nesne üzerinden bir tanımlama hedeflenmemektedir. Çalışma kapsamında araç olarak, mimarlık bilgisinin kavramlarla kurduğu ilişkiyi inceleyen Eisenmann’ın çirkinlik kuramı referans alınmıştır. Bu bağlamda, çirkin”in mimarideki tanım ve temsilini Eisenmann’ın yaklaşımı ile kendi yapısı üzerinden incelemek için Alex Maymind’ın “Still Ugly After All These Years: A Close Reading of Peter Eisenman’s Wexner Center” makalesi seçilmiştir. Bu okuma, mimaride “çirkin”in içerik ve temsil üzerinden karşılaştırılması imkânını araştırarak, mimarlığın ontolojisinde çirkinin nerede durduğu ve nasıl tartışıldığını anlamayı hedeflemektedir.

Anahtar Kelimeler: Çirkin, Seçkin, ideal, Mimari Temsil, Wexner Center

Doi: 10.17365/TMD.2015511332